Arianne is een van de eerste moeders die zich, inmiddels 13 jaar gele­den, bij Baby Extra aanmeldt vanwege haar postnatale depressie. “Het was voor mij een hele grote stap om naar Baby Extra te gaan, maar ik heb het gelukkig wel gedaan.”

Toen Arianne eenmaal de stap had genomen om hulp te zoeken ging het al een poos niet goed met haar. “Ik ondernam altijd van alles, was overal voor in en nu wilde ik niks, ik wilde niemand zien en ik deed alles op de automatische piloot. Ik verzorgde Sanne gewoon goed maar als ze in bed lag ging ik ook naar bed. Ik voelde me gesloopt en uitgeput”, aldus Arianne.

Twijfel niet delen

Naast het feit dat ze zichzelf niet meer herkende, overviel de depres­sie haar enorm. “Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me goed, ik was gelukkig en alles klopte. Toen ik Sanne na de be­valling voor het eerst op mijn buik kreeg, wist ik niet wat ik moest voelen. Ik kon alleen maar denken: is dit het? Ja, dit zal het wel zijn, dat moedergevoel waar ze het allemaal over hebben.” Omdat Arianne dacht dat het zo hoorde, deelt ze deze twijfel met niemand. “Ik zette mijn vrolijke gezicht op als er bezoek was. Zat gezellig aan de beschuit met muisjes maar was blij als ze weer gingen. Dan kon ik weer naar bed.”

Video-opnames

Bij Baby Extra heeft Arianne heel veel gehad aan de video-opname die gemaakt is. “Ik voelde me een waardeloze moeder, dacht dat Sanne niet van mij hield. Door de beelden kwam ik erachter dat ik wel contact met Sanne maakte en zij met mij. Toen ik dat zag, schoot ik helemaal vol. Ik dacht: zie je wel, ik ben wel een goede moeder.”

Het moedergevoel

Het moment dat ze echt besefte hoeveel ze van Sanne houdt, weet Arianne nog precies. “Ik zat met Sanne op het strand. Ik weet niet wat er gebeurde maar toen ik naar haar keek, kreeg ik ineens een heel warm gevoel van binnen. Ik wist meteen: dit is dus wat ze bedoelen met het moedergevoel.”

Medeleven geen medelijden

Iemand uitleggen hoe ze zich voelde in die tijd, vindt ze nog steeds lastig. “Ik dacht ook altijd: zet toch gewoon je knop om en ga naar buiten, dat is goed voor je. Maar toen ik besloten had dat ik naar buiten moest gaan was ik na twee stappen alweer binnen. Ik kon het echt niet.” Arianne is daardoor een aantal mensen in haar omgeving kwijtgeraakt. “Mensen begrijpen het niet, ik wilde medeleven geen medelijden. Ik wilde graag hulp maar het lukte me niet om het te vragen. Ik denk serieus dat je beter je been kunt breken dan psychische klachten hebben, mensen weten niet hoe ze daarmee om moeten gaan.”

Hoe gaat het nu?

Arianne heeft na dochter Sanne nog een zoon Sem gekregen. Zij zijn nu respec­tievelijk tien en acht jaar en Arianne is helemaal happy met haar gezin. “Af en toe is er nog de zorg of Sanne in die tijd iets van mijn depressie meegekregen heeft. Maar ik heb er ook veel van geleerd, ik ben gegroeid. Ook door mijn de­pressie.”